De stikstofproblematiek in Nederland is een complex en hardnekkig vraagstuk. Het speelt al jaren, maar we slagen er niet in het op te lossen. Ooit tekenden beleidsmakers wat postzegeltjes op een kaart, kapten bomen en legden er heide aan. Deze zelfgemaakte “oernatuur” werd daarmee automatisch stikstofgevoelig. Inmiddels telt Nederland net zoveel Natura 2000-gebieden als Frankrijk, terwijl dat land vijf keer zo groot is.

Door het aanleggen van deze “oernatuur” hebben we vanuit Brussel de verplichting gekregen om deze natuur in stand te houden. Maar die natuur baseren we op een kaart van Linnaeus uit 1854, een tijd waarin Nederland slechts 3 miljoen inwoners telde, er geen auto’s waren en nauwelijks industrie.

Om te controleren of we die aangelegde natuur behouden, meten we de stikstofneerslag op slechts negen locaties in heel Nederland. Op basis daarvan wordt de landelijke uitstoot redelijk bepaald. Maar vervolgens willen we met een rekenmodel (Aerius) ook berekenen hoeveel stikstof op een specifiek natuurgebied (‘postzegel’) terechtkomt. Dat is problematisch, want de foutmarge van dit model loopt op tot wel 300%. Dat wordt breed erkend, maar er verandert niets.

Wat is het gevolg van dit zelfgecreëerde probleem? In Gelderland maken we boeren het leven onmogelijk en ligt woningbouw volledig stil rondom postzegelgebieden zoals de Veluwe en de Achterhoek. Want bij bouwen komt immers wat stikstof vrij. In Nunspeet alleen al staan daardoor meer dan 1.000 woningen op de tocht.

Als het aan JA21 ligt is het tijd voor realistisch beleid en laten we het bouwen van woningen of verbouwen van voedsel niet afhankelijk zijn van een parkje met heide.

Gerben Hillebrand, Fractievoorzitter JA21 Gelderland